Wie ben ik: Hans Swagemakers, die ouwe uit het veld 8e en zaal 9e. Met dat aparte schot en die metaalwaren rond mijn been. Ik woon samen met Linda, die uiteraard ook gekorfbald heeft bij KV Zwijndrecht. Onze zoon Coen speelt in de A, onze dochter Ymke heeft niets met balsport maar is enthousiast (ballet)danser.
Naast korfbal heb ik grote passie voor alles wat met sneeuw, ijs en bergen te maken heeft, in mijn jonge jaren dan ook flink wat geklommen met als hoogtepunt de Kilimanjaro in 1997. Verder glij ik graag op ski’s een besneeuwde berg af, speel ik graag zowel rustig als snoeihard gitaar en verdien ik mijn geld door zakelijke brandverzekeringen te beoordelen en te accepteren bij ’s werelds grootste verzekeraar.
Maar mijn band met Albatros begon voordat ik überhaupt korfbalde: eind jaren '60 kenden mijn ouders de familie Los al. Voor mij was als vierjarig ukkie mevrouw Los (de moeder van oprichter en jarenlang voorzitter Gerard Los) ook altijd “Oma Los”.
Toch ging ik in 1975 bij KV Zwijndrecht ballen, mede dankzij een iets oudere buurjongen. Ik begon in de pupillen (nu D en E) en kwam al snel Albatros als tegenstander tegen. In herinnering staat nog een nederlaag met 20-3 of zoiets tegen een Albatrosteam met o.a. Jurgen Renting. Ook in de aspiranten (C en B) en juniorentijd (A) kwamen we met regelmaat “de vijand” tegen. Meestal ging het gelijk op en bleef het redelijk in evenwicht. Ik heb met name Hans Zijderveld veel als directe tegenstander gehad. Mooie duels op het scherpst van de snede maar altijd vol respect en vriendschap naar elkaar. Bij ons wilden we als heren eigenlijk maar één ding: niet tegen Peter van de Hel lopen. Die vonden we te goed. Gelukkig was die meestal voor mijn vaste 2 meter lange vakmaat Ray Eijke, die we nu nog wel eens als bondsscheids bij Albatroswedstrijden tegenkomen.
In de juniorentijd was het onderlinge contact prima. Zo werden elkaars feesten bezocht. Op een beetje Deetosfeest liepen er flink wat Albatrossers en Zwijndrechters rond. Gaan we verder niet op in, want what happens op een Deetosfeest, stays op een Deetosfeest. Onze huidige jeugd bezoekt nu ook weer de feesten, ik zag wat foto’s van mijn als Walter White verklede zoon op een Deetos carnaval.. o jee… maar het is goed. Hoe beter de sfeer, hoe beter de prestaties.
Ook was ik trouw toeschouwer van Albatros 1 wedstrijden. De tijden met Arie Boom, Nora Oudakker en Roeland en Petra Barendregt, ietsjes later ook Margreet de Bondt en Gerben Renting. Mooi kijkkorfbal. Ook toen zat de oude Walburghal tjokvol en het is mooi om te zien dat de Develsteinhal tegenwoordig ook lekker gevuld is.
Op school was er een band met alle korfballers. We waren daar met flink wat Zwijndrechters, maar ook Deetossers en Albatrossers. Zo hadden we op O.S.G. Walburg o.a. Michel Carton en ook Mirelle Fortuin (en via haar kende ik natuurlijk Esther Kraaijeveld weer). Het korfbal was dermate prominent aanwezig dat we met een schoolteam een week in Engeland demonstraties op scholen hebben gegeven en de week werd afgesloten met een (semi)interlandwedstrijd tegen het Engelse juniorenteam. Zonder Mirelle, die was wel mee voor de demonstraties maar ging eerder weg dat weekend om haar eerste echte interland in Jong Oranje spelen. Een jaar later vertrok Mirelle naar Deetos en de rest is history zoals ze zeggen. In dat team speelden ook Karin Hamels (toen nog Deetos, later Albatros) en natuurlijk mijn vakgenoot in de interlandwedstrijd: Kees Jan Oppe.
Als jeugdtrainer bij Zwijndrecht diverse mooie teams getraind. Samen met o.a. Hans van de Pol (vader van onze nieuwe speler in het eerste Luuk) en Tonnie van Wijngaarden, nu Tonnie Carton. Veel kampioenen afgeleverd. Verder heb ik ooit nog een uitstapje gemaakt als trainer bij de Merwic jeugd in Dordrecht.
Bij Zwijndrecht speelde ik in het eerste, met als teamgenoten o.a. de latere Albatrossers Ingrid Jansen en Christine Eckhardt. Na een aantal jaren had ik het allemaal wel gezien en ging ik lager ballen. Maar toen kwam opeens Mirelles vader Evert Fortuin als trainer bij de selectie en dat wilde ik nog wel eens meemaken. Ik weer terug in de selectie dus, wel in het tweede, samen met mijn maatje oud-Merwede speler Enno Verhoef en als coach Ton van Beek (opa van Valerie). Die had ik in de aspiranten ook al eens als trainer gehad. Heel veel geleerd van die mannen.
Evert als trainer was een feest. Los van de dingen die we van hem leerden waren de avonden legendarisch waar we tot diep in de nacht onder het genot van een glaasje over korfbal, filosofie, psychologie en wat al niet meer zaten te bomen. Boven de dertig was het tijd om met de oude knarren lager te gaan spelen. Veel kampioenschappen maar nooit meer tegen Albatros gespeeld.
Ondertussen was mijn zoon Coen het helemaal zat bij de buren. Na een flirt met hockey en met Deetos ging Coen toch maar op een proeftraining bij de C van Margreet en dat was voor hem een warm bad. Coen speelde een jaar bij Albatros en ik was er wel klaar mee bij de buren en heb ik die winter met zowel de BBB/midweek als met de lagere senioren getraind.
Helaas speelt onze midweek geen zaal (waarom eigenlijk niet? Er is wel een midweek zaalcompetitie) en ik wil niet alleen op het veld spelen. Wel wist ik dat ik de overstap van Conventus naar Albatros zou gaan maken. Dus kort voor Corona mijn eerste stappen in het wit. Michel Carton kan het nog niet bevatten. Leuk team waar ik als krasse knar prima werd ontvangen. Ff wennen aan het totaal andere spelletje, dat wel. Ze zullen ook best aan mij hebben moeten wennen. Als schutter was ik erg blij met Geert-Leendert van de Maten. Wat een wereldrebounder! Inmiddels is dat team wat uit elkaar gevallen door zwangerschappen en wat al niet meer en is er een nog jonger team voor in de plaats gekomen, waar zelfs teamgenoot Mark Buitendijk oud bij is. Geintje.
Ik ben denk ik de op dit moment oudste actieve speler van Albatros, bezig aan mijn 48e opeenvolgende korfbalseizoen. Ga ik door? Geen idee. Ik weet niet eens wat ik vanavond ga eten, laat staan wat ik volgende seizoenen ga doen. Jarenlange roofbouw op het lichaam ga je merken en ik loop als Robocop met braces rond. Maar goed, korfbal is leuk. Dus we zullen het zien. 50 jaar spelen, of spelen als je 60 bent of zo.
En dan de volgende pen. Het is dacht ik de bedoeling dat een oudere de pen doorgeeft aan een jongere. Dat kan in mijn geval bijna iedereen zijn dus. Wie wel eens met mij over korfbal praat weet wellicht mijn stelling: “het team met de beste dames wint”. Dus we kiezen een jonge dame. En ik heb een passie voor mooie schottechniek. Dat snap je direct als je mij ziet schieten hahaha. Eén van de speelsters met de mooiste schottechniek is m.i. Sofie Hofman. Dus Sofie, kom maar met je verhaal!
