Het ontvangen van de Pen was voor sommigen een straf, voor anderen een kans en grote wens. Er is een periode geweest dat we drie pennen per twee weken ontvingen, maar we hebben er ook weleens een halfjaar op moeten wachten (we noemen geen namen). De eerste 50 teksten werden geschreven in een tijdsbestek van vijf jaar, de volgende 30 epistels in twee jaar (Coronaperiode) maar met name de laatste twee jaren verliepen moeizamer. Al met al kwamen we tot een gemiddelde van 11 pennen per jaar.
En waar werd er dan zoal over geschreven? Voor veel schrijvers kwam het tot een relaas over de korfbalcarrières, welke teams doorlopen werden, welke trainers leuk waren en hoe vaak men kampioen is geworden. Een piepjong lid hield het bij een tekening, ouderen gaven ons soms een lesje in sportbeleving, mentale weerbaarheid en legden uit waarom vroeger alles beter was.
Ook kregen we uitleg over ledencijfers, teamindelingen en vrijwilligerswerk en kwamen we erachter dat de Albatrosfamilie verder reikt dan de landsgrenzen.
De kortste geschreven Pen was er één van 10 zinnen, de langste had de ambitie van een beginnende boekschrijver (bijna drie pagina's).
Het viel soms niet mee om de Pen door te geven aan iemand van de anders sekse die ook nog eens 15 jaar in leeftijd verschilde, maar het is telkens goed gekomen. Op de lijst terugkijkend zien we slechts enkele namen van inmiddels oud-leden, helaas zijn ook drie schrijvers ons al ontvallen.
En hoe nu verder? We zijn als redactie op zoek naar een nieuwe terugkerende rubriek op de website en kunnen jullie hulp in deze zoektocht goed gebruiken. Heb je een idee, meld het dan via [email protected]
