Zo liepen we de hele zaterdag, alledrie in hetzelfde pakje, achter iedereen aan, die een bal had voor ons, of snoep. Want we waren bijna de enige kleintjes (dat is nu wel heel anders), en dus door en door verwend.
Vader Gert deed van alles bij Albatros: vooral heel fanatiek supporteren, maar ook zelf korfballen, coachen/begeleiden, het terrein keuren met iemand van de gemeente (we speelden nog op gras), wedstrijdsecretarieeren, hij metselde mee aan de kantine op Bakestein (nostalgie) en zat in het bestuur. Waarschijnlijk vergeet ik nog heel veel. Helaas is hij veel te vroeg, op 44-jarige leeftijd, overleden.
Mijn moeder Joke, still going strong (81), stond achter de bar, naaide gordijnen voor diezelfde kantine, typte het weekblad (toen hadden we nog papier), zat in de kantinecommissie en, niet onbelangrijk voor dit stukje, ze is een recreant van het eerste uur. Onze ouders waren de eerste recreanten, en we hebben in het begin enorm om hen moeten lachen. Later werd het de geoliede machine, die het tot een paar jaar geleden was.
Zelf speelde ik, soms met Marcel, soms met Gerben, tot mijn 20ste, totdat een voetbalpartijtje met mijn broers mijn knie blesseerde. Dat is nooit meer helemaal goed gekomen, helaas.
Inmiddels korfbal ik al weer 11 jaar bij de “nieuwe recreanten”, namelijk de BBB. Met inderdaad Fred en, in het begin, veel beginnende ouders, die dachten, dat hun kinderen maar wat liepen te doen….. ja, ja...
Inmiddels is de BBB een clubje oud-korfballers geworden, waarin met name de dames de druk er goed op houden. Gelukkig begrijpt Willem me goed en houden we elkaar op onze eigen manier in beweging.
Als ik denk aan mijn tijd Albatros komen er heeeel veel herinneringen boven:
Mijn eerste wedstrijd met pupillen 3 bij PKC op de Slobbegors. Ik scoorde!!! Heel veel invallen, en dat is weer handig met een vader als wedstrijdsecretaris (voor de jonkies: vroeger moest je je afmelden bij de ws, die dan op zoek ging naar een invaller). Met drie zoons had m’n vader niet zoveel moeite om de teams weer aan te vullen. Vaak liepen we de hele zaterdag in ons tenue, je wist maar nooit. En als een team moest “vertrekken” stonden we nooit ver weg.
Heel veel voetballen en paalschieten vòòr en na je wedstrijd op zaterdag en daarna lekker liggen in het gras. Soms uren penalty schieten met Richard Minnebreuker bij VV Bakestein, op een echt doel.
Heel veel onwijs gezellige kampen als kind, maar òòk als begeleider. Vraag maar eens aan Peter over een, voor ons, legendarische, dropping: na een zoveelste bikpauze kwamen we na 500 meter lopen erachter, dat we er 2 misten. Ronald van Maanen en Ronnie Moeliker lagen lekker te slapen op het zachte grasveld van een enorme villa.
Oliebollen bakken in een moddervette kantine. Zie de fotowand in de kantine.
Om 7 uur met 2 bussen naar gezellige toernooien in Eindhoven en Wageningen, met voor bijna ieder team wel een prijs, die soms al kapot was vòòr we in Zwijndrecht terug waren.
Vrijdags af en toe een disco, tot wel 22 uur, met de la Bamba (die steeds langer duurde), bluesen met Michel vd Linden en Madness (altijd te laat op de avond).
Meedoen met het Nederlands kampioenschap met aspiranten 1 (later B1 genoemd, en nu weet ik het niet meer, we waren in ieder geval 15 jaar) in Buitenpost met trainer Roeland. We sliepen zelfs in een hotel. Toen we in de kleedkamer kwamen vroegen de tegenstanders, of er ook pupillen meededen, je kunt dus wel raden waar we eindigden…
Twee jaar later werden we Nederlands kampioen in de zaal met de junioren1 (later A1, en nu...afijn…) met trainer Arie Boom, onder anderen Gerben, Kees Jan Oppe en Mireille Fortuin. Dat jaar werden we ook nog sportploeg van Zwijndrecht en wonnen we de De Stem van Dordtbokaal, met o.a. Esther Kraaijeveld en Gerda Boom (na een zwemmarathon de nacht ervoor in de oude Hoge Devel).
Vanaf mijn 16de heb ik training gegeven aan P’tjes, Q’tjes, C’tjes, B’tjes en het 4de. Ik heb heel veel mensen mogen trainen en coachen met heel veel plezier. Nu lopen voornamelijk kinderen van deze kinderen op het veld.
Met B1 zijn we nog eens wezen kamperen op het eind van het seizoen, met twee tenten sliepen we op de Groene Weide (jullie kennen in ieder geval Ronald, Brenda en Frankie wel). We hebben knakworsten met gras gegeten en werden er na 1 nacht al bijna af gestuurd wegens overlast… Dat weekend werd Nederland overigens Europees Kampioen, wat een heel groot feest opleverde op de camping (NIET!!). We liepen toen met een Oranje windscherm over de camping. Als enigen…
Met Frankie doe ik inmiddels al jaren met zeer veel succes mee met het paalschieten en dan traint hij nog maar nauwelijks. Stel je voor…. (ik hou van ’m)!
Met mijn dochter Emma ben ik een tijdje uitgeweken naar Sporting Delta, we woonden toen in Dubbeldam, vandaar. Ook daar gaf ik training en heb ik hele mooie dingen beleefd.
En zo zijn er nog vele, ontelbare, mooie herinneringen.
Inmiddels woon in met heel veel plezier in Rotterdam, werk daar als fysiotherapeut en woon samen met mijn vriendin Encarnita. Via haar heb ik de Spaanse cultuur heel goed leren kennen en dat bevalt me prima. Op Rotterdam ben ik echt verliefd geworden.
Ik moet langzaamaan afsluiten, het is zoveel….
Bij Albatros komen, in Zwijndrecht komen, voelt altijd als thuiskomen. Heel veel van wat ik doe heb ik te danken aan Albatros: naar Feyenoord: met Albatrosvrienden, naar Madness of de Blue Man Group: met Albatrosvrienden Willem, Fred, Michel en Dennis. Kortom: Albatros is één grote familie (volgens sommigen een sekte), òf je loopt er snel gillend weg, hahaha.
Rest mij nog iemand te vinden voor de volgende Pen: een paar keer is de naam van de familie Nunnikhoven voorbij gekomen, ik ben wel nieuwsgierig naar de verhalen van de kinderen van Brenda, dus Naomi, jij mag gaan vertellen. Veel success!
