Toentertijd was ik nog bezig met turnen.. naja turnen, het was meer gymnastiek. Mijn ouders en ik vonden het een goed plan als ik ook maar eens ging kijken bij een teamsport en dus ging ik mee naar de wentraining bij Albatros. Geweldig vond ik het!
Het jaar erop begon ik ook gelijk in de E’tjes. Een jaar later volgde ook mijn broer Jeroen vanaf de voetbal. Dat was helemaal makkelijk voor onze ouders. In de eerste twee jaar leerde ik veel van het spel, al konden de radslagen niet uitblijven wanneer de bal in het andere vak was. Maar eenmaal gewend begon het spelletje wel een beetje te dagen.
In de D’tjes mocht ik me toevoegen bij D2 en leerde hier een groep mensen kennen welke tot de laatste jaar A zo goed als intact bleef. En wat hebben we meegemaakt met deze groep. Met als hoogtepunt toch twee van de drie NK's welke we hebben mogen spelen in de C en B. Waar we de eerste stiekem toch wel hadden kunnen winnen, moesten we genoegen nemen met de derde plek. Maar wat een ervaring! Heel Albatros met de bus mee naar Barneveld. Dat is iets wat je niet snel vergeet.
Ook in de B zat er niet meer in dan diezelfde derde plek. Bij het derde NK in de B dachten we 'drie keer is scheepsrecht, deze gaan we winnen', echter ging dat niet helemaal op. Laten we zeggen dat er niet veel teams onder ons zijn geëindigd.
Met de B's achter ons gelaten, stroomden we door naar de A, welke voor de meeste 3 jaar lang duurt. Helaas was mij dit niet gegund, want aan het begin van het laatste jaar scheurde ik mijn kruisband af. Wat een mooi laatste jaar A moest worden, werd voor mij een periode met 3 knieoperaties en een lange revalidatie.
De frustratie van het niet kunnen spelen kon ik wel even links laten liggen tijdens mijn half jaar durende stage in Malta. Maar na terugkomst nog te zijn gerevalideerd begon het wel weer te kriebelen. Want ja, die liefde voor de sport blijft er toch, dus ik ging nog een poging wagen.
Na weer mentaal en fysiek te hebben gewend in het gezellige 5e, mocht ik gaan spelen in het 3e team van de senioren. Opeens een heel ander team en een ander spel dan dat ik was gewend. Maar iedereen nog altijd even fanatiek! We mochten ons als kampioen kronen en hetzelfde niveau gaan spelen als de selectie. Hier konden we handhaven en gingen we het jaar erop de strijd weer aan. De ambitie om alles uit mezelf te halen was er ook nog steeds en ik vond het ook super dat ik me in de zaal mocht toevoegen bij het 2e. Helaas mocht ik hier niet lang van genieten doordat mijn andere knie tijdens de wedstrijd niet meewerkte. De blessure leek redelijk mee te vallen en ik mocht het na een tijdje in het 3e weer gaan proberen. Na wat Coronajaren eindelijk weer te mogen spelen, scheurde afgelopen jaar ook de kruisband van deze knie af. Het was op dat moment heel duidelijk…. ik stop.
Terwijl ik nu revalideer, ben ik nog altijd te vinden bij het 3e. Mee met de wedstrijden en hier en daar nog wat aanwijzingen geven aan het team.
Het is ontzettend jammer om al deze mooie korfbaljaren zo abrupt af te sluiten, maar ik zal altijd met trots en plezier terugkijken op korfbal, vrienden en Albatros! Mij zal je langs de zijlijn blijven vinden als trouwe supporter!
De pen gekregen van de huidige trainer van 3, dus op naar de vorige trainer van 3. Ik geef de pen door aan... Roeland Barendregt
