Jurgen eindigde zijn stukje met dat hij benieuwd was naar de verhalen ‘van de kinderen van Brenda’. Zoals je dus wel kan raden ben ik nog net niet in de wieg gelegd bij Albatros… En verhalen, die heb ik genoeg!
Als eerste zal ik wat vertellen over wat ik ik het dagelijks leven zoal doe. Momenteel ben ik bezig met de bachelor opleiding Communicatie- en Informatiewetenschappen op de universiteit van Tilburg. Hier specialiseer ik me onder andere in marketing, bedrijfscommunicatie en journalistiek. Een stukje tekst schrijven is dan ook niks raars voor mij.
Daarnaast werk ik in Rotterdam, als sales support assistent bij MEIKO Nederland. Hier werk ik samen met mijn vader Hans, die me een half jaar geleden ineens vertelde dat ze een communicatie-student zochten om het bedrijf te versterken. Hij had zijn baas verteld dat hij er daar eentje van op de bank had zitten thuis. Voor de rest ben ik altijd in voor een spelletjesavond of een avondje naar een escaperoom! Van wie ik dat fanatisme dan heb…
Nou dan kom je denk ik automatisch uit bij mijn moeder Brenda. Afgelopen jaar is zij gehuldigd voor haar 40-jarige lidmaatschap bij Albatros. Ze heeft in het eerste gespeeld en net als ik jaren jeugdteams gecoacht. Haar fanatisme (en de blessuregevoeligheid haha) heb ik zeker van haar gekregen. Ook mijn vader Hans heeft jarenlang gekorfbald en ook hij heeft wel eens een ‘bijbaantje’ als coach gehad. Zo heeft hij toen ik in C5 zat, samen met Peter ons volledige meidenteam gecoacht en viel hij de afgelopen jaren graag in als we even zonder coach zaten. Maar niet alleen mijn ouders korfballen in onze familie .
Mijn zusje Esmee speelt ook al sinds haar vierde korfbal en heeft onderhand alle selectieteams doorlopen. Momenteel speelt zij in de A2. Mijn broertje Boaz is de meest fanatieke supporter van Albatros en komt het liefst alle thuiswedstrijden kijken. Ook mijn ooms, Frank en Jean-Pierre, zijn geen onbekenden voor de club. Mijn neefjes Thom en Max spelen ook allebei in de jeugd van Albatros en mijn nichtje Elin (de dochter van Jean-Pierre) speelt korfbal bij Dalto. Zelfs mijn opa Jan de Fouw doet tot op het heden vrijwilligerswerk voor Albatros en is elke zaterdag te vinden langs de lijn, het liefst samen met mijn oma Annelies, die allebei ook als leiding mee gingen op het jeugdkamp.
Nou nu snap je misschien wel hoe ik bij Albatros beland ben. Ik ben begonnen in de welpen en dit is alweer mijn vijftiende jaar dat ik lid ben van Albatros. Helaas heb ik niet alle 15 jaar daadwerkelijk kunnen spelen. Zoals sommigen van jullie misschien weten, heb ik op mijn dertiende (dus alweer 6 jaar terug) een zware operatie moeten ondergaan aan mijn heup. Ik heb toen anderhalf jaar met krukken gelopen en heb ruim twee jaar niet kunnen korfballen. De afgelopen jaren heb ik gerevalideerd en steeds verder kunnen uitbreiden met wedstrijden spelen. Op een goede dag kan ik nu 2x25 minuten spelen, wat een hele prestatie is voor waar ik vandaan kom. Ze hadden me namelijk in eerste instantie verteld dat ik waarschijnlijk voor de rest van mijn leven hooguit 5 minuten per wedstrijd kon spelen. Het liefste zou ik een andere sport moeten kiezen, werd me verteld. Ik weet nog dat mijn moeder naast me zat, we elkaar aankeken en begonnen te lachen: dat ging nooit gebeuren.
En nu ben ik hier! Nog steeds net zo fanatiek als vroeger, misschien iets minder snel, maar daar doen we het dan maar mee. Ik heb veel mooie kampioenschappen mee mogen maken met verschillende teams, zelfs met de teams die ik training geef. Ik geef namelijk al voor het vijfde jaar training, samen met mijn beste vriendinnetje Isis. Op dit moment trainen we de D3, echt een super leuk team waar we elke week weer trots op kunnen zijn.
In alle jaren bij Albatros heb ik zo veel mooie dingen mee mogen maken waar ik super dankbaar voor ben. Van geweldige jeugdkampen tot fantastische uitjes die georganiseerd werden. Ik weet nog wel dat we op kamp de spooktocht liepen met ons meidenteam van C5, samen met Peter als leiding, en dat we als een malle door het bos zijn gerend, omdat we een vuilniszak aanzagen voor iets dat veel enger was… Of dat we op het Swifttoernooi waren en ik voor de allereerste keer sinds 2 jaar weer een paar minuten zou gaan spelen en ze met spandoeken en microfoons aan kwamen zetten om me te supporten langs te lijn. Albatros is voor mij altijd als een familie geweest.
Als ik alle mooie momenten in mijn tijd hier zou moeten opnoemen, waren we morgen nog niet klaar. Ik hou het daarom hierbij en als je de rest van mijn mooie verhalen wil weten, moet je maar een keer aanschieten in de kantine of langs de lijn, waar ik vaak genoeg te vinden ben!
Degene aan wie ik de pen door ga geven is pas sinds dit jaar mijn teamgenoot en hij heeft er al heel wat korfbaljaren opzitten. Ik ben wel benieuwd naar zijn verhalen!
Hans Swagemakers, bij deze is de pen van jou!
