Uit de pen van .....Christiaan Naaktgeboren

Gezien de achternaam kan je eigenlijk wel raden dat dit Sliedrecht of ’s-Gravendeel moet zijn en dat laatste is het geval. Ik ben dus een echte Seuter en wie niet weet wat dit is kan zich uitleven in Google. Korfbal zit bij mij echt in de genen; al mijn broers (3) en zus hebben in het verleden ook gekorfbald. Dit door mijn vader welke heel lang een drijvende kracht op de achtergrond was bij de korfbalvereniging in ’s-Gravendeel; ADO (Alles Door Oefening). Mijn vader is heel lang trainer van de A1 geweest, zat in de kantinecommissie, organiseerde de klaverjasavonden, regelde verschillende jeugdkampen, deed het technisch beheer en ga zo maar door. Zelf ben ik dus als klein hummeltje ook gestart met korfbal maar was zeker niet zo goed als als mijn broers.

Langzaam maar zeker kreeg ik door hoe het spelletjes gespeeld moest worden en wist ik mijn vaste plekje in de selectie te bemachtigen. Vergeet niet dat in tegendeel tot nu, het eerste van ADO, onder leiding van een oude Albatros bekende Lucien Louwman en Gert-Jan Kraaijeveld, het in die tijd tot de overgangsklasse schopte. Een ander kryptoniet is wel dat ik eigenlijk lang van blessure naar blessure ben gegaan. Dit begon met een zware enkelblessure en die enkel heeft mij rond mijn 28^e ook gedwongen om zelf actief te stoppen met korfbal. Helaas speelt die enkel mij nu nog steeds wel eens parten dus als je mij niet heel soepel voorbij ziet komen dan is het die verdraaide enkelpees weer.

Na de blessure ben ik overigens in Zwijndrecht terecht gekomen omdat mijn vriendin (ook mijn vrouw overigens 😊) hier op een flatje in de Mimosastraat woonde. Rond die periode ben ik gevraagd om het 2^e van ADO te gaan trainen en coachen. Dit was best wel een lastige stap. Nu moet je opeens gaan nadenken over hoe je spelers beter kan laten worden. Ik heb in deze 2 jaar bij ADO veel geleerd (vooral van een aantal heel goede spelers) maar toen bij ons de familiebezetting ging veranderen ben ik bij ADO gestopt. Nadat Marten is geboren en ook Arjen zijn eerste stapjes had gezet werd ik toevalligerwijs door Sebastiaan van der Vinde gevraagd of het mij niet leuk leek om iets bij Albatros te gaan doen. Van het een kwam het ander en een jaar later stond ik als vreemdeling voor een heel grote groep 3 en 4 welke (kort) heel blij waren dat er een trainer gevonden was.

Dat was overigens in augustus 2008 en ik heb toen vervolgens 6 jaar het 3^e gedaan en afsluitend het 4^e nadat we in Ronald een opvolger voor mij hadden gevonden. Dat ik niet meer voor de groep kon staan heeft te maken met de werksituatie van mijn vrouw welke in die periode iedere donderdagavond en ook in het weekend moest gaan werken (en nu nog overigens).

In deze 7 jaar heb ik gelukkig heel wat kampioenschappen mogen vieren en hebben we het voor elkaar weten te krijgen dat we met het 3^e konden gaan kijken naar promotie naar de 1^e klasse en dat het 4^e een heel goede derde klasser was. Dus heel veel successen beleefd waarbij de kampioenswedstrijd met het 3^e tegen Oranje Nassau 2 en het kampioenschap van het 4^e in de 3^e klasse zaal (zinderende wedstrijd thuis tegen Valto 3) nog op mijn netvlies staan.

Na een paar jaar niets gedaan te hebben en tussendoor mijn eigen kinderen in verschillende jeugdteams getraind te hebben ben ik vorig jaar, na Corona, weer met veel plezier gestart met het trainen van de 2^e selectie en het coachen van 3. Dit weer tot doel dat ik niet het resultaat, maar vooral het beter maken van individuele spelers binnen de groep tot mijn prioriteiten weet te stellen.
Het doet mij altijd heel goed dat spelers uit lagere A teams deze 2^e selectie instromen en binnen een bepaalde tijd zich via een omweg kunnen aansluiten bij de hoofdselectie. Helaas heeft training geven ook zijn keerzijde dat is dat je helaas wel eens spelers moet teleurstellen. En wat mij vooral heel erg raakt is als spelers dusdanig geblesseerd raken dat zij niet meer het leuke spelletje kunnen spelen (ik denk dat iedereen gezien mijn eigen historie dit nu ook begrijpt). Vorig jaar was het dus raak met 2 zware knieblessures binnen 3 en 4.
En via dit bruggetje wil ik de volgende pen doorgeven aan Lisanne Ligtelijn.