Voor mij begon het ‘Albatros-avontuur’ zo’n 24 jaar geleden. Bij de welpen onder leiding van trainsters Inge Drenth en Sharon Reijmers. Toen nog op het oude Bakestein complex. Goede oude tijd! De feesten in de oude kantine, de vieze kleedkamers vol met gras van het grasveld en de snoepjes die je als kind gewoon nog handmatig uit een bakje mocht kiezen: Fantastisch! Vervolgens de verhuizing op de fiets naar het nieuwe complex, waar we ook veel leuke activiteiten, feesten en mooie dinershows hebben meegemaakt.
Ik heb in meerdere selectieteams van de jeugd en senioren mogen spelen en veel mogen leren onder leiding van verschillende trainers en trainsters. Daar mogen we toch maar trots op zijn, al die vrijwilligers! Zelf heb ik hier ook mijn steentje aan bijgedragen door verschillende jeugdteams te trainen en mee te gaan als leidster op het Jeugdkamp. Hartstikke leuk!
Helaas moest ik de bal even langs de lijn leggen toen ik verder in mijn opleiding tot verloskundige kwam. Twee keer in de week trainen om in de basis te mogen staan en het begeleiden van bevallingen op commando, ging helaas niet samen. Dat het nu weer samen gaat (meestal dan!) vind ik extra leuk. Sinds twee jaar ben ik weer actief in het vriendenteam van het vijfde. En ja, dan gebeurt het ook wel eens dat ik net voor het fluitsignaal weggeroepen wordt voor een bevalling. Gelukkig heb ik zeer meegaande teamgenoten en weten ze ondertussen ook de ringtone van de befaamde ‘blauwe telefoon’ te herkennen.
Het is enorm leuk om te zien dat je nu met mensen in een vak traint, waar je vroeger training van gehad hebt. Andersom gebeurt dit ook: Zo stond ik een tijdje terug ineens in het derde in een vak met mijn ‘kleine kindjes’ van de E. Dan voel je je stiekem toch wel een beetje oud hoor!
Al met al lezen jullie vast aan mijn ‘pen-bericht’ dat ik enorm enthousiast ben over Albatros. Het geeft naast het voldane gevoel van lekker sporten ook een enorm warm gevoel van thuiskomen.
Graag wil ik de pen doorgeven aan supertrainer Christiaan Naaktgeboren, succes!!
