Na eindeloze oefeningen en optredens van haar en vele kinderen te hebben bewonderd bij een ander soort sportvereniging met een hoepeltje en een huppelsprongetje met lintje, was het zien van het korfbalspel in teamverband wel even een verademing en veel leuker. Hoewel ik het in het begin wel vreemd vond, dat ze met de handen en armen voor elkaars gezicht al zwaaiende het balspel onmogelijk proberen te maken. Er werd mij verteld dat dit verdedigen heet en onderdeel van het spel is.
Achtereenvolgens gingen ook Leon en Robbin zich binnen Albatros het korfbalspel meester maken. Fantastisch je kinderen zo actief en sportief bezig te zien, toen al en nu na ruim 30 jaar nog steeds. Later toen Marjon het vriendinnetje werd van Maarten Drenth zag ik ook dat hij het korfballen geweldig speelde.
Ook de enorm leuke en gezellige feestavonden in de kantine en andere nevenactiviteiten naast het korfbal hebben Jennie en mij altijd gestimuleerd de kinderen op deze vereniging te supporten. Hoe mooi en waardevol is het dat meisjes en jongens zo met elkaar leren omgaan, sporten en lol hebben. En soms een serieus gesprek met leeftijdsgenoten, kortom een heel belangrijk stukje in de vorming en ontwikkeling van jonge mensen.
Ik was al 40 jaar toen Jennie en ik werden gevraagd mee te komen doen bij de recreanten van Albatros. Na vele jaren samen op het kerkelijk erf bezig te zijn geweest met jongeren besloten we de uitnodiging aan te nemen en hebben we geprobeerd handigheid met de bal en inzicht in de regeltjes te krijgen. Dat ging met ups en downs, maar wat was het gezellig!
In het begin probeerde Nora Oudakker en later Theo Lintzen mij de vaardigheden van het spel bij te brengen tijdens de trainingsavonden. En al ging het langzaam voor het gevoel, ieder jaar maakte ik vorderingen. Na afloop van de trainingen nog even napraten en een drankje, vaak met toastje erbij, was meestal de afsluiting van de avond.
Met de recreanten deelnemen aan toernooien hier en daar in het land was altijd gezellig. Natuurlijk gingen we voor de eerste plaats, maar waar we ook eindigden de hoofdprijs was altijd de sportiviteit en de gezelligheid onderling. Ik weet niet meer of het de reden van ons hoogwaardig spel was of de gezelligheid van het team, maar we werden tweemaal uitgenodigd internationaal te gaan korfballen en wel de Noordzee over, in Engeland. Ik voelde me echt een Nederlandse topsporter hoor zo tijdens het vertrek op Schiphol.
Doldwaze verkleed partijen tijdens de Koninginnedag en Oudejaarsfamiliedag festiviteiten waren de recreanten niet vreemd. Iedereen deed mee en we haalden van alles overhoop. Dansen en feesten op de vele avonden in de oude en nieuwe kantine. Jong en oud, altijd met elkaar. Fantastisch.
Om de vereniging goed te laten draaien is het bijna vanzelfsprekend als lid ook een actieve rol te spelen binnen de organisatie. Vele jaren maakte ik deel uit van de kantinecommissie. Zowel in het vergaderen als met de handjes achter de bar en in de keuken. Ook dit alles met en voor elkaar, dat maakt de vereniging.
Vanwege de leeftijd van veel recreanten ging de houdbaarheidsdatum een rol spelen. De laatst overgeblevenen zijn deel uit gaan maken van de BBB groep. Een hele leuke groep binnen de Albatros, waar ik nu op mijn blauwe korfbalschoenen een opvallende verschijning ben. Of komt het toch door mijn spel? Dat mag de lezer van dit stukje zelf bepalen.
Zaterdags zie ik graag de wedstrijden van onze kinderen, ongeacht in welk team ze spelen. Altijd leuk ze zo te volgen in hun spel. Inmiddels ook af en toe even kijken bij onze kleinkinderen Aimée en Danique. Hoe mooi kan het zijn. Voor Jennie en mij vaak de invulling van de zaterdag.
Deze pen is nu leeg, nieuwe vulling erin en dan geef ik hem door aan Jeany Bellaart.
Groet aan allemaal.
Jan van Die
